Podpisuję się rękami, nogami i nosem. Nie przepadam za brosnanową wersją 007, ale to właśnie jeden z moich ulubionych odcinków, głównie ze względu na niesamowitą postać graną przez Sophie oraz wszystkie zapętlenia związane z nią, Renardem, porwaniem etc. Świetnie skrojony scenariusz, w porównaniu z poprzednim i następnym odcinkiem w ogóle nie schematyczny, zaskakujący - miodzio! No i rzeczywiście, postać pani doktor Jones niezbyt im się udała. Imię Christmas miało zapewne nawiązywać do tradycji flemingowskich imion znaczących (Pussy, Plenty, itp), więc się go nie czepiam. Sama postać jest jednak beznadziejnie sztampowa, co wyłazi wyjątkowo ostro zwłaszcza na tle Elektry. Poza tym, mimo że nawet lubię Denise Richards, trudno mi uwierzyć, żeby pani Jones była fizykiem jądrowym - wygląda raczej jak przesłodzona kelnereczka w barze przebrana za Larę Croft. Aktorka o takiej urodzie pasowałaby bardziej do roli w jakiejś ozdobnej dziewczyny z kasyna a nie do naukowca. Przypomnijcie sobie choćby Lois Chiles - miała podobną rolę i też była bardzo atrakcyjną kobietą, ale jednak wypadła o niebo lepiej.

Potwierdzam wypowiedzi moich poprzedników. Chociaż uważam że Brosnanowski Bond jest dobry. Natomiast Tommorow Never Dies nie, i Świat to za mało jest bardzo, bardzo dobrym filmem - takie coś jest najlepsze; Pierdziachnąć dobry sequel (The World Is Not Enough) złego filmu (Tommorow Never Dies).

Dla mnie też świetny